ÇAKTIRMAYIN BEN "O"YUM...

Aşk… Belki de yeryüzündeki ilk fiil “aşık olmak”… Toprak suya aşık, su martıya,kış beyaza,yaz başağa,Adem Havva’ya…Sahi Adem ve Havva’nın aşkları nerede kök saldı ve yeşerdi? Suç işledikleri ağaç hala veriyor mudur meyvesini ya da başka başka aşıklar da işliyorlar mıdır aynı suçu? Adem’in özündeki aşk mı yeşertti elmanın tohumunu?

Ben de Havva kadar eskiyim.Havva kadar doğurganım,omurgandan aldığım canla yeni iklimler yetiştirebilirim,ilk çağlara varıncaya dek yaşatırım aşkını. Havva kadar güçlü olsam da, onun kadar da kırılganım…Ellerimdeki incir yaprağıyla siliyorum gözyaşlarımı. Nil’in damlalarını görüyorum masmavi…Sahra’nın suyu emip çölleşmesine tanığım.Mezopotamya’nın her efsanesinde adım geçiyor sana dair. Babil bahçelerinde de çok gezmişliğim var,topladığım üzümlerden şaraplar yapıp,şerefine içiyorum her gece Kapadokya’da gün batımını seyrederek… Savaşıyorum aşkına,göğsümden kanlar akıyor Anadolu’nun her bir toprağına…Davul zurnalar çalıyor yüreğimin ortasında,barış naraları atıyorum aşkının verdiği coşkuyla.

Sen bilmiyorsun ama,ananın göğsündeki süt zerreciği de bendim, doğarken üzerine yapışan kan da bendim…Hani seni öze bağlayan kordon varya,benim yüreğimin tam ortasından kesildi…İlk adımın bendim,ilk toprağa düştüğünde kanayan yarandım.İlk yenilgin olmakla birlikte ilk zaferin de bendim,ilk öpüşündüm. Yüzüne damlayan her yağmur damlasıydım ben…Her kadında bana tutkundun sen, adıma çok şiirler yazdın…


Çizdiğin tüm resimler aslında “benim eserimdi”… Ve hayatın boyunca görüp görebileceğin bütün güzel şeylerin altında benim imzam olacak…Ben kim miyim?


Havva ile Adem’den olma AŞKIN TA KENDİSİYİM…