Koskoca dünyanın küçücük bireylerinden biriydim
Daha büyümemiş “çocuk” dediklerinizden
Çocuktum yani, minnacık bir çocuk
Sorduklarında her şeyi “dünyalar kadar” sevebilen
Koskocaman mutluluklar vardı içimde
Attaya tek başına gidemeyen
Her gece uyurken “baş baş” yapan
Tek başına “mama” dahi yiyemeyen çocuktum
Bir gün bir amca geldi bizim eve
Babamın iş yerinden arkadaşı olan bir amca
Babam bana oyuncak almak için işe giderdi
Anneme her sorduğumda böyle derdi yani
Çukulata getirmişti o amca bana
Çok iyiydi, hep kucağına alır severdi beni
Daha sonra sık sık gelmeye başladı bizim eve
Haftanın iki üç günü bizim evde olurdu
Babam sürekli çalışırdı parka götüremezdi beni
Sıkılırdım evde, sürekli ağlardım gitmek için
Amca da bana söz vermişti
Beni bir gün parka götürecekti gündüzden
Ve o bir gün kapımız çaldı
Kapıda beliren babamın arkadaşı sevdiğim amcaydı
Çok mutlu olmuştum parka gidecektim
Annem amcanın elini bırakma diyerek gönderdi bizi
Amcayla upuzun bir yola koyulduk
Yemyeşil cenneti andıran yollardan gidiyorduk
Sonunda durduk bir yerde
Parka vardığımız düşüncesiyle atıyordu çocuk kalbim
İndik arabadan,ne çocuk vardı
Ne salıncaklar ne de kaydıraklar
Oynayabileceğim bir kum bile yoktu
Ben bu parka daha önce gelmemiştim oysaki
Yanıma yaklaştı amca,kucağına aldı beni
Öptü, televizyonda gördüğümüz gibi ağızdan
Küçücük gözlerim yerinden çıkacak gibiydi
Bu ne demekti ki şimdi?
Vücudumda gezdirdi kocaman ellerini
Heryerime dokundu, gıdıklandım güldüm
Oyun oynuyoruz sanıyordum
Babamla akşamları boğuşmalarımız gibi zannediyordum
Sonra tekrar öptü beni tekrar ve tekrar defalarca
Kiloduma kadar indirerek heryerime değdi elleri
Daha sonra gözlerimi kapadı,acıdı canım
Ruhum acıdı,korkuyordum bağıramadım
Canım çok acıyordu,hıçkırarak ağladım sonra
Oyuncağını kaybettiğinde, düşüp dizlerini kanattığında
Hani her çocuk ağlar ya iç çeke çeke
Öyle ağladım ben de işte
Kan gelmeye başladı bacaklarımın arasından
Gittikçe güçsüzleşiyordu bedenim
Sonrası….
Sonrasını hatırlamıyorum
Kendime geldiğimde yine yemyeşil bir yerdeydim
Tıpkı o amcanın beni götürdüğü yollardaki yeşillikler gibi
Etrafımda ise bir sürü çocuk, parkta gibiydim
Adına “cennet” diyorlar buraların
Burada bulunan tüm çocukların canını acıtmışlar
Küçücük bedenlerinde adamlığı öğrenmiş
Koskocaman elleriyle kötü amcalar!
Adam olmuşlar çıkmamış göğüslere dokunarak
Bu yazıyı size cennetten yazıyorum
Çocuklarınızı, kimselere güvenip emanet etmeyin
Benim ailemin canı benden daha çok yandı çünkü
Ben bir kez ölürken onlar her gün öldü
Şayet diğer amcayı sorarsanız
O hala adam olmaya devam ediyor küçük bedenlerde
Ben ise bekliyorum burada onu
Ona adamlığı ben öğreteceğim kendi cennetimde!!!
N.Karabuğday
.jpg)
