Bazen çok sevebiliyoruz istemeden
Çok da canımız acıyor bazen
Tesadüf bu ya hep çok sevdiklerimiz acıtıyor
Doğru orantılı bir şekilde saplıyor iğnelerini
Çok seviyoruz çok acıyor canımız
Çok acıtanlar çok sevdiklerimizden çıkıyor hep
Yine de kıyamıyoruz
Yine de vazgeçemiyoruz
Canımıza da okusa saçının teline zarar geldiği an
Canımız acıyor…
Sapladığı iğneler değil de
Yaşattıkları daha çok acıtıyor canımızı
Bir başka seviyoruz
Değer veriyoruz
Kendimizden ödün veriyoruz
Gözlerimiz kilitleniyor bakmaya kıyamıyoruz
Gün geliyor hayal kırıklıklarına uğratıyorlar
Yine de kıyamıyoruz
Sevmeye devam ediyoruz
Hayal kırıklıkları da yıldıramıyor
Gözyaşları sel oluyor
Yine de unutamıyoruz
Unutmak isterken her şey biraz daha bağlıyor
Anlatamıyoruz
Açıklayamıyoruz
Susamıyoruz da
Saçmalıyoruz…
Kelimelere döküyoruz yaşadıklarımızı
Döktüğümüz kelimelerde boğuluyoruz…
Tıpkı benim şuan boğulduğum gibi…
Yine de vazgeçemiyoruz sevmekten ve değer vermekten…
Bir de “belki okur” diye döktüğümüz kelimelerden…
Nupelda KARABUĞDAY
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder