Estambol

Upuzun saçları Marmara’nın koynunda
Gözü yaşlı bir kadına benzer
Kurtlar inmiş kalbine dolanırken
İstanbul korkusuz kahramana benzer

Ne de çok uğraştılar öldürmek için
Her gelen vurdu tecavüz etti yüreğine
İhanet ettiler ağlattılar gözü yaşlı bıraktılar
Kaç gece küstü kendisine göstermedi ay ışığını

Yine de pes etmedi şehr-i İstanbul
Ana kucağı gibi açtı kucağını her gelen insana
Kurtlar olta atarken bağrında
Kıyamadı bir ana misali yavrusuna

Taşı toprağı altındır dediler attılar kalbine kazığı
Kazdılar yüreğini acımadan diri diri
Söktüler Arnavut kaldırımlarını
Çimlerin üzerine asfalt döktüler bağladılar gözünü

Yaşlandı İstanbul artık eskisi gibi değil
Uğruna türküler yakılan, şiirler destanlar yazılan
Bilenin hasreti bilmeyenin en büyük hayali
Herkesin yüreğinin köşesindeki ŞEHR-İ İSTANBUL


Nupelda KARABUĞDAY