ADAM AMCA

Koskoca dünyanın küçücük bireylerinden biriydim
Daha büyümemiş “çocuk” dediklerinizden
Çocuktum yani, minnacık bir çocuk
Sorduklarında her şeyi “dünyalar kadar” sevebilen

Koskocaman mutluluklar vardı içimde
Attaya tek başına gidemeyen
Her gece uyurken “baş baş” yapan
Tek başına “mama” dahi yiyemeyen çocuktum

Bir gün bir amca geldi bizim eve
Babamın iş yerinden arkadaşı olan bir amca
Babam bana oyuncak almak için işe giderdi
Anneme her sorduğumda böyle derdi yani

Çukulata getirmişti o amca bana
Çok iyiydi, hep kucağına alır severdi beni
Daha sonra sık sık gelmeye başladı bizim eve
Haftanın iki üç günü bizim evde olurdu

Babam sürekli çalışırdı parka götüremezdi beni
Sıkılırdım evde, sürekli ağlardım gitmek için
Amca da bana söz vermişti
Beni bir gün parka götürecekti gündüzden

Ve o bir gün kapımız çaldı
Kapıda beliren babamın arkadaşı sevdiğim amcaydı
Çok mutlu olmuştum parka gidecektim
Annem amcanın elini bırakma diyerek gönderdi bizi

Amcayla upuzun bir yola koyulduk
Yemyeşil cenneti andıran yollardan gidiyorduk
Sonunda durduk bir yerde
Parka vardığımız düşüncesiyle atıyordu çocuk kalbim

İndik arabadan,ne çocuk vardı
Ne salıncaklar ne de kaydıraklar
Oynayabileceğim bir kum bile yoktu
Ben bu parka daha önce gelmemiştim oysaki

Yanıma yaklaştı amca,kucağına aldı beni
Öptü, televizyonda gördüğümüz gibi ağızdan
Küçücük gözlerim yerinden çıkacak gibiydi
Bu ne demekti ki şimdi?

Vücudumda gezdirdi kocaman ellerini
Heryerime dokundu, gıdıklandım güldüm
Oyun oynuyoruz sanıyordum
Babamla akşamları boğuşmalarımız gibi zannediyordum

Sonra tekrar öptü beni tekrar ve tekrar defalarca
Kiloduma kadar indirerek heryerime değdi elleri
Daha sonra gözlerimi kapadı,acıdı canım
Ruhum acıdı,korkuyordum bağıramadım


Canım çok acıyordu,hıçkırarak ağladım sonra
Oyuncağını kaybettiğinde, düşüp dizlerini kanattığında
Hani her çocuk ağlar ya iç çeke çeke
Öyle ağladım ben de işte

Kan gelmeye başladı bacaklarımın arasından
Gittikçe güçsüzleşiyordu bedenim
Sonrası….
Sonrasını hatırlamıyorum

Kendime geldiğimde yine yemyeşil bir yerdeydim
Tıpkı o amcanın beni götürdüğü yollardaki yeşillikler gibi
Etrafımda ise bir sürü çocuk, parkta gibiydim
Adına “cennet” diyorlar buraların

Burada bulunan tüm çocukların canını acıtmışlar
Küçücük bedenlerinde adamlığı öğrenmiş
Koskocaman elleriyle kötü amcalar!
Adam olmuşlar çıkmamış göğüslere dokunarak

Bu yazıyı size cennetten yazıyorum
Çocuklarınızı, kimselere güvenip emanet etmeyin
Benim ailemin canı benden daha çok yandı çünkü
Ben bir kez ölürken onlar her gün öldü


Şayet diğer amcayı sorarsanız
O hala adam olmaya devam ediyor küçük bedenlerde
Ben ise bekliyorum burada onu
Ona adamlığı ben öğreteceğim kendi cennetimde!!!

N.Karabuğday